Een nieuwe dag
Door: Rob
Blijf op de hoogte en volg Rob
29 November 2016 | Nieuw Zeeland, Whakatane
Vervelend dat het maar niet lukt om de foto's geplaatst te krijgen bij het verslag waar het bijhoort, want tijdens onze tocht door het sprookjesbos zijn we toch nog een wit paard tegengekomen, alleen niet met een staart in regenboogkleuren, en er zat ook geen prins op helaas. Maar die foto houden jullie tegoed. Wel is kabouter Wim ergens terecht gekomen, en wel onder het verslag "halverwege".
Maar als je onder het hoofdstuk "foto's" kijkt, dan zie je de laatste plaatjes.
Ik heb er de afgelopen dagen weer heel wat gemaakt, van ondergaande zon, maar vanmorgen ook van de opkomende zon. Ben er om 05.00 uur voor wakker geworden en heb door het raam van de camper de zonopkomst gevolgd, en dat op het uiterste puntje van oostelijk NZ, daar waar de nieuwe dag het eerst begint. Heel bijzonder. Daags ervoor zijn we naar, wederom, een uiterste gereden, over gravel wegen en met gevaar voor eigen leven, want zo'n camper is dan toch wel een heel gevaarte op de smalle weggetjes, en langs de afgrond. We hebben wel een paaltje geraakt, maar konden naderhand geen schade constateren. Wim deed het zowat in zijn broek, maar de rit werd beloond met een gigantisch mooie eindbestemming; de meest oostelijke vuurtoren van de wereld, daar troffen we een bijzonder mooi en vredig landschap aan met tientallen loslopende paarden, en hoog op de berg de witte vuurtoren. De bijna 700 treden hebben we bedwongen om daarna van het uizicht te genieten. We waren de enigen, maar werden er zelf ook heel stil van. Wat een ervaring. En weer een vuurtoren erbij Jaap.
Daarna zijn we weer 6 kilometer teruggereden en hebben de camper geparkeerd in een weide met spectaculair uitzicht op de omgeving. Er stonden maar een paar campers en twee tentjes. Heel rustig. S'nachts ook nog de sterrenhemel bewonderd vanuit bed want we hadden die nacht de rolgordijnen niet naar beneden gedaan. Deze plek zullen we niet snel vergeten, helemaal puntje oosten, Cape East.
En die dag hadden s'morgens al een behoorlijke wandeling gemaakt; Cooks Cove Walkway, ook een hoogtepunt. Foto's kunnen helaas maar een kleine indruk geven, maar wat we gezien hebben was weer fantastisch. Die wandeling hebben we gemaakt vanuit het gehucht Tolaga Bay, daar bevindt zich een steiger in zee van 660 meter die vroeger werd gebruikt om goederen vanaf het land op de schepen te brengen, en andersom uiteraard. De steiger is onlangs voor 5,5 miljoen NZDollar gerestaureerd, en ligt er nu maar alleen te liggen als historisch monument. Omdat het zo'n uithoek van het land is komen er niet veel toeristen. Dat was ook wel te merken op de wegen er naar toe, heel weinig verkeer en slechts een enkele camper. De locale bevolking zwaait vriendelijk naar iedere auto die ze niet kennen. Nu moeten we ook eerlijk toegeven dat de streek, buiten Tolaga Bay en de East Cape, weinig te bieden heeft, het is echt een vergeten gebied met ook maar heel weinig bewoners, voornamelijk Maori. We hebben een paar van deze stille en bijna uitgestorven dorpen bezocht en er zelfs een kop koffie kunnen scoren. Maar het is beslist geen "must see" indien je maar 3 of 4 weken de tijd hebt en je NZ voor de eerste keer bezoekt, het is echt een uithoek. We hebben dit stille maori-gebied inmiddels verlaten en onze tenten opgeslagen in Whakatane, en dat is een stad van een heel ander kaliber, hier heeft men er alles aan gedaan om het voor de vakantieganger zo mooi mogelijk te maken, prachtige parken, groot toeristenburo en heel veel gezellige winkels en restaurants, dat hebben we vanavond even bekeken. Morgen gaan we er beslist een flat white drinken, en zullen bij het VVV naar binnen stappen voor een wandelroute. Wellicht kunnen we daar dan ook wat foto's doormailen, want ze zijn mooi geworden al zeg ik het zelf.
Maar als je onder het hoofdstuk "foto's" kijkt, dan zie je de laatste plaatjes.
Ik heb er de afgelopen dagen weer heel wat gemaakt, van ondergaande zon, maar vanmorgen ook van de opkomende zon. Ben er om 05.00 uur voor wakker geworden en heb door het raam van de camper de zonopkomst gevolgd, en dat op het uiterste puntje van oostelijk NZ, daar waar de nieuwe dag het eerst begint. Heel bijzonder. Daags ervoor zijn we naar, wederom, een uiterste gereden, over gravel wegen en met gevaar voor eigen leven, want zo'n camper is dan toch wel een heel gevaarte op de smalle weggetjes, en langs de afgrond. We hebben wel een paaltje geraakt, maar konden naderhand geen schade constateren. Wim deed het zowat in zijn broek, maar de rit werd beloond met een gigantisch mooie eindbestemming; de meest oostelijke vuurtoren van de wereld, daar troffen we een bijzonder mooi en vredig landschap aan met tientallen loslopende paarden, en hoog op de berg de witte vuurtoren. De bijna 700 treden hebben we bedwongen om daarna van het uizicht te genieten. We waren de enigen, maar werden er zelf ook heel stil van. Wat een ervaring. En weer een vuurtoren erbij Jaap.
Daarna zijn we weer 6 kilometer teruggereden en hebben de camper geparkeerd in een weide met spectaculair uitzicht op de omgeving. Er stonden maar een paar campers en twee tentjes. Heel rustig. S'nachts ook nog de sterrenhemel bewonderd vanuit bed want we hadden die nacht de rolgordijnen niet naar beneden gedaan. Deze plek zullen we niet snel vergeten, helemaal puntje oosten, Cape East.
En die dag hadden s'morgens al een behoorlijke wandeling gemaakt; Cooks Cove Walkway, ook een hoogtepunt. Foto's kunnen helaas maar een kleine indruk geven, maar wat we gezien hebben was weer fantastisch. Die wandeling hebben we gemaakt vanuit het gehucht Tolaga Bay, daar bevindt zich een steiger in zee van 660 meter die vroeger werd gebruikt om goederen vanaf het land op de schepen te brengen, en andersom uiteraard. De steiger is onlangs voor 5,5 miljoen NZDollar gerestaureerd, en ligt er nu maar alleen te liggen als historisch monument. Omdat het zo'n uithoek van het land is komen er niet veel toeristen. Dat was ook wel te merken op de wegen er naar toe, heel weinig verkeer en slechts een enkele camper. De locale bevolking zwaait vriendelijk naar iedere auto die ze niet kennen. Nu moeten we ook eerlijk toegeven dat de streek, buiten Tolaga Bay en de East Cape, weinig te bieden heeft, het is echt een vergeten gebied met ook maar heel weinig bewoners, voornamelijk Maori. We hebben een paar van deze stille en bijna uitgestorven dorpen bezocht en er zelfs een kop koffie kunnen scoren. Maar het is beslist geen "must see" indien je maar 3 of 4 weken de tijd hebt en je NZ voor de eerste keer bezoekt, het is echt een uithoek. We hebben dit stille maori-gebied inmiddels verlaten en onze tenten opgeslagen in Whakatane, en dat is een stad van een heel ander kaliber, hier heeft men er alles aan gedaan om het voor de vakantieganger zo mooi mogelijk te maken, prachtige parken, groot toeristenburo en heel veel gezellige winkels en restaurants, dat hebben we vanavond even bekeken. Morgen gaan we er beslist een flat white drinken, en zullen bij het VVV naar binnen stappen voor een wandelroute. Wellicht kunnen we daar dan ook wat foto's doormailen, want ze zijn mooi geworden al zeg ik het zelf.
-
29 November 2016 - 09:29
Jaap&Els:
Wakker worden op het uiterste puntje van NZ is niet onaangenaam, zo te lezen.
Wij vinden het echt knap van je Rob dat je zo goed met camper kan rijden hoor!
En één zo'n paaltje is te verwaarlozen toch?
Ben benieuwd hoe de Flat White smaakte, dus genieten maar weer!
Liefs van ons... -
29 November 2016 - 11:51
Henny Rn Huub:
Hallo zeg,
Het ene verhaal lijkt nog fantastischer dan het andere, maar we zijn het er over eens dat jullie van het ene verbazingwekkende schoons in het andere rijden...
Als het bij dat ene paaltje blijft, is dat vast te verwaarlozen... Hoeveel kilometers maken jullie eigenlijk in deze weken ?
Hier heeft het vannacht flink gevroren: de koudste novembernacht van deze eeuw.. Kan je nagaan hoe goed het ons doet dat jullie zo lekker kunnen genieten ....
Ga zo door !
Groetjes, Henny en Huub -
29 November 2016 - 13:46
Marianne En Anne:
Jullie wandelen en rijden wat af. En nemen nu ook een paaltje mee. Als het daar bij blijft is het allemaal niet zo erg. Ik zou me waarschijnlijk niet eens op zulke smalle weggetjes wagen, zeker niet met een camper. De beschrijvingen zijn zoals wij ons NZ ook herinneren. Het ene uitzicht nog mooier dan het andere en zoveel verschillende. Geniet er van, de foto's komen later vast nog wel een keer aan bod. Groetjes,
Marianne en Anne
-
29 November 2016 - 16:56
John Van De Pas-Bleeker:
Ha Rob&Wim,
Wat een gezellig verhaal weer. Maar jullie komen toch wel heel thuis, he?! Paaltjes er uit rijden die een afgrond markeren, het moet niet gekker worden! Waarom is eigenlijk die steiger zo ongelooflijk lang? Is de zee zo lang ondiep? Geniet ze verder van jullie avonturen en wanneer jullie de vuurtorens telt die je gezien en/of bedwongen hebben, hoor ik dat ook graag.
Met hartelijke groeten van John -
29 November 2016 - 22:37
Maria:
Hallo Rob en Wim, mooi verhaal weer om te lezen en het bevalt jullie weer uitstekend. Toch weer nieuwe plekken ontdekken en hiervan genieten. Fijn dat de een beetje mee mogen genieten door jullie verhaal. Nog fijne dagen en laat hem smaken , het biertje. -
30 November 2016 - 00:04
Marianne Soulje:
Hallo reizigers,
Dat zijn niet de gebaande paden, die jullie nemen zeg! Ben benieuwd naar de overige foto's.
Laat de paaltjes verder maar staan.
De beschrijvingen roepen heel veel mooie herinneringen bij me op aan onze reizen in NZ.
Ik hoop op nog meer.
Groeten,
Marianne
-
30 November 2016 - 00:12
Marianne Soulje:
Had de foto's nog niet gezien, nu wel. Prachtig. Vond vooral de pohutokawa heel mooi!
Marianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
